Reisverslag 9: Indrukwekkend, indrukwekkender..

... Indrukwekkendst...

Gisteren schreef ik in mijn reisverslag dat het mijn laatste zou zijn. Ik had namelijk verwacht dat we in de 2,5 uur dat we in de MET school El Centro zouden zijn niet zo heel erg veel nieuws zouden zien. Ik had hier echter heel erg ongelijk in. De titel van dit reisverslag is een quote die ik direct heb overgenomen van Hanneke, onze reisleidster. De MET school in Providence was indrukwekkend in zijn vernieuwende onderwijsconcept en de hele gave LTI's. In Camden werd het indrukwekkender, want toen zag ik hoe MET east high de omliggende Camdencommunity bij elkaar hield en jongeren van de straat hield. Toch was het indrukwekkendst El Centro des esteudias. Waarom? Nou hierom:

El Centro is een Big Picture school die midden in de achterstandswijk Kensington ligt van de stad Philadelphia. De achterstandswijken die vaak in films voorbij komen kunnen hier nog een puntje aan zuigen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er waarschijnlijk geen plek in Nederland is dat net zo vol zit met geweld, drugsproblematiek, hoge criminaliteit, veel werkloosheid en algemene verwaarlozing van de omgeving. De leerlingen die op El Centro zitten, zijn ook geen reguliere studenten. El Centro is ook geen reguliere MET school. Het is namelijk voor ongeveer 90% van de leerlingen echt hun laatste kans, hun laatste eindstation. Al deze leerlingen zijn drop-outs van andere scholen. De leerlingen die ik heb gesproken hebben ieder hun verhaal, ieder hun eigen vaak traumatische geschiedenis. Wat ik dan ook echt bewonderingswaardig vind is het feit dat deze school zo veel mogelijk werk verricht om deze jongeren te helpen.

Vandaag werd ik in mijn tocht door de school begeleid door een aantal leerlingen, waaronder Matthew. Een hele aardige gast die graag iets met computers en wiskunde wilde gaan doen. Toen ik vroeg wat zijn achtergrond was, wilde hij er in het begin niet echt uitgebreid over praten. Later kwam hij echter wat losser en vertelde hij een verhaal van een echte drop-out. Eentje die op alle andere scholen eruit werd getrapt. Dit kwam mede door drugs, verkeerde vrienden en het uit huis gaan bij zijn ouders. Nu als 19 jarige wilde hij zijn leven beteren… moest hij zijn leven beteren. Hij was weer thuis gaan wonen en deed nu enorm hard zijn best om zijn degree te halen. Zijn oude vrienden sprak hij amper meer. Want één keer in de problemen komen binnen of buiten school zou betekenen dat hij niet meer welkom was. Tot nu toe hield hij het nog heel goed vol. Zijn ogen beginnen te shinen wanneer hij verteld dat hij nog maar tot Juni hoeft en dan zijn felbegeerde papiertje heeft.

Wanneer we even later in de advisory van de leerlingen zitten krijgen we een wat meer traditionele les marketing. Tijdens de les letten niet alle leerlingen even goed op en op een gegeven moment wil een leerling de discussie aan gaan met de docent, maar die gaat er niet op in. Na even met een leerling naast mij gepraat te hebben zegt ze dat die andere leerling het eind van het jaar niet zal halen. Yasilin is haar naam. We raken in een uitgebreid gesprek en ze legt me kort uit wat we nou precies aan het doen zijn. Wanneer ik haar vraag wat ze later wil worden verteld ze trots dat ze bij de FBI wil. Ook vraag ik naar haar internships en begint ze uitgebreid te vertellen hoe ze bij vele verschillende plekken heeft gesolliciteerd. Van de gevangenis tot het politie bureau en van het FBI kantoor tot het Juvenile courthouse, haar huidige sollicitatie. Ze verteld me hoe moeilijk het is om in die branche een stage te krijgen. Vaak nemen ze niemand aan, ben je te jong of moet je minstens op college zitten.

Al snel raken we van dit onderwerp af en gaan we verder in op passies en idolen. We komen zo terecht bij Marilyn Monroe, een dame die ze heel tof vind. Ze trekt haar vestje uit en laat met trots een tatoeage zien die haar hele linkerbovenarm bedekt. De tatoeage is heel mooi vormgegeven, twee keer het gezicht van Marilyn Monroe, waarbij van eentje het gezicht een half skelet is. Op de achtergrond staan rozen. Maar hij is nog niet af zegt ze, de rozen en lippen wil ze nog een kleur geven, om ze beter uit te laten komen. Ondertussen is Inge ook bijgesprongen met haar leerlingen en krijgen we te horen dat eigenlijk alle leerlingen wel tatoeages hebben. Beiden dames hebben de eerste zelfs al op hun 15e laten zetten!

Ondertussen voegt zich een jongeman zich bij het gesprek waarvan ik helaas de naam ben vergeten. Als ik hem vraag naar zijn gave tattoo geeft hij aan dat deze niet zo mooi is als die van Yasilin.
Het antwoord op de vraag waarom is kort en snel; "Want die van haar is in de shop gemaakt, die van mij toen ik vast zat. Op de vraag waarom hij vast zat zegt hij; "petty things". Ik vraag niet verder, maar ga meer in op zijn keuze voor deze school. Hij is al 4 keer in en uit deze school geweest, maar deze keer wil hij het echt gaan afmaken. De reden waarom, krijgen we later te horen.

Na de les marketing gaan we een kringsgesprek doen. En dit is misschien wel het indrukwekkendste moment geweest voor mij van de gehele reis. We begonnen namelijk met vragen te stellen aan elkaar. En na wat simpele vragen over herkomst en euro's. Daarna krijg ik de vraag of we ook dit soort achterstandswijken in Nederland hebben. Mijn antwoord daarop is simpel; "ja, we hebben achterstandswijken, maar ze zijn niets vergeleken met wat jullie hier hebben". Daarna gaat het balletje sneller rollen en komen de onderliggende gevoelens van de leerlingen uit deze wijk naar boven. Door de eerder genoemde problemen en vele geweldsincidenten komen de politie en andere hulpdiensten bijna niet meer naar deze buurt.

Yasilin verteld nu de reden waarom ze de FBI in wil. Ze heeft namelijk het gevoel dat de politie de buurtbewoners in de steek laat, dat de hulpdiensten de buurt in de steek laten. Ze zegt dat de agenten namelijk niet naar de bewoners luisteren, en ze gewoon opsluiten of arresteren, puur omdat je er op een bepaalde manier uit ziet of uit een bepaalde buurt komt. Zo verteld ze over de stiefzoon van haar tante, die tijdens een schietpartij was neergeschoten. En in plaats van hem te helpen werd hij geboeid achter in een politieauto gezet. De agenten hadden wel gezien dat hij was geraakt, maar vonden het niet nodig hem te helpen. Ze dachten dat het niet ernstig genoeg was. Hij heeft nog proberen te kloppen op het raam, maar is op die achterbank gestorven. Zij wilde niet die agent zijn, maar een agent die naar de mensen zou luisteren, die ze zou helpen en die er zou zijn voor de buurt. En dit wilde ze doen door naar de politieacademie te gaan en zich daar op te werken tot aan de FBI aan toe.

Meteen hierop sprong de jongen waar ik het net over had er in. De reden dat hij namelijk hier zat was om zijn broer. Ook hij was neergeschoten. Hij leefde echter nog wel. Er werd meteen een ziekenwagen gebeld, maar deze deed er ruim 45 minuten over om er te komen. Als hij er binnen 15 minuten geweest was had hij het waarschijnlijk overleefd. Nu niet, alleen maar omdat de politie en hulpdiensten niet kwamen toen ze nodig waren. Die kwamen alleen wanneer iedereen al dood was, dat was minder werk. Hij wond zich enorm op, dat zag je goed. Hartstikke logisch natuurlijk. En daarom was hij weer naar school toe gegaan. Dit was voor hem een omkeerpunt, want hij wilde niet zo eindigen.

Helaas werden we op dat moment onderbroken door een krakende stem door de intercom. Of we ons wilden melden in de kantine. En zo werd voor mij één van de meest indrukwekkende en emotionele gesprekken plotseling afgekapt. Heel erg jammer. Toch namen we toch nog de tijd om de presentjes die we mee hadden genomen te geven en een mooie groepsfoto te maken. Ik ging echter me een zeer gemixt gevoel de bus in, nadenkend over de oneerlijkheid die er heerst. Want in de verte zag je de hoge toppen van de wolkenkrabbers boven alle huizen uitsteken. Appartementen en kantoren die miljoenen dollars kostten om te bouwen en nog meer om aan te schaffen. Terwijl er hier beneden een school stond, te midden van geweld, drugsproblematiek en criminaliteit, die het moet doen met een niet zo enorm grote hoeveelheid geld.