Reisverslag 8: Camden MET east high, more than...

... just a school.

Vandaag was dan de dag waar ik toch wel heel benieuwd naar was. De groepsleiders vertelden al de hele week dat, als we Providence al gaaf vonden, dat we dan op Camden helemaal weg geblazen zouden worden. En eerlijk gezegd, ze hadden zeker gelijk!

Helaas hadden we vanmorgen een enorme file waar we in terecht kwamen. Dit zorgde ervoor dat we ruim 2 uur later aan kwamen dan gepland. De normale tijd dat de bus erover zou doen, 15 minuten. Het bleek dus uiteindelijk om maar 2 mijl te gaan, ongeveer 3 kilometer. Hadden we net zo goed kunnen gaan lopen dacht ik. Dit merkten we echter pas toen we al weer op de terugweg waren in de middag, na een hele gave dag.

Maar nu de dag zelf. Hoe we werden ontvangen was al fantastisch. We kregen te horen dat er een hele gave pick me up zou zijn die dag en daar hebben ze geen woord van gelogen. De hele school wachtte ons op in de kantine en gaf ons een daverend applaus toen we binnen kwamen. Dit gaf al meteen aan hoe hecht de school was. We werden in groepen verdeeld bij de advisories en kregen een hele stapel met vragen/opdrachten mee die ons en de advisory door het hele gebouw zouden loodsen. En het was niet zomaar even een rustig wandelingetje maken hoor, neehee. Aangezien we tegen de andere advisories 'streden' voor een uitgebreide lunch de dag erna, ging het er flink tegenaan. Een uur lang heb ik dus met verschillende leerlingen door het gebouw heen gerend om vragen te beantwoorden, foto's te maken en video's te creëren. Iedereen was helemaal fired up hierdoor. Na één uur wist de principal de gehele school op een enorm leuke manier te activeren en op de been te brengen. Maar is dit dan niet zonde van de lestijd, zou je zeggen. Helemaal niet, want tussen de opdrachten stonden vragen zoals 'maak een Haiku' en 'waar staat e=mc2 voor'.

Na de pick me up starter gingen we naar de verschillende advisories en kregen we presentaties van de projecten van de leerlingen te zien. Vandaag kreeg ik de kans om in een 10th en 11th grade te gaan kijken. De dames en heren in deze klassen zijn tussen de 15 en 18 jaar oud ongeveer. De projecten waar ze mee bezig waren verschilden van gymles geven aan kinderen van 3 jaar oud, tot het opzetten van een eigen muzieklijn bij een record label.

Ook heb ik gesproken met Dymire, een jongen die enorm gepassioneerd was in wat hij deed en precies wist wat hij volgend jaar als internship en project wilde doen. Deze jongeman van nog geen 17 jaar wilde zich gaan inzetten voor de community. Hoe? Door kinderen in de 7th en 8th grade die poor conduct vertonen te gaan begeleiden. Hij wilde ze dus van de straat houden en ze het goede pad op sturen. Camden was namelijk tot 2 jaar geleden het gevaarlijkste district in heel Amerika! Er is veel gang related violence in de buurt, maar als je op de school komt merk je daar niets van. Alle leerlingen zijn superaardig en heel beleefd. Elke leerling is enorm enthousiast en Dymire is het perfecte voorbeeld hoe iemand met een bepaalde interesse het heel ver kan gaan schoppen.
Met zijn leeftijd van 17 jaar probeert deze jongen al een verschil te maken in de buurt, in zijn gemeenschap. Doordat hij zijn interesses om kan zetten in projecten die meetellen voor zijn school kan je goed zien dat hij zich nog meer in wil zetten voor school en dat hij elke dag met plezier naar school toe gaat.

Want vergis je niet hoor, de leerlingen die daar rondlopen zien er echt niet allemaal als lieverdjes uit, maar ze zijn het wel stuk voor stuk. Ook de principal die daar rondloopt is een fantastische man die 200% ervoor gaat. Hij is de spil van de school en straalt dat ook echt uit. Ook de docenten die daar rondlopen stralen enthousiasme uit en weten op een fantastische manier met de leerlingen om te gaan. Ze denken allemaal in kansen, in opportunities. Veel van deze leerlingen hebben een nogal heftig verleden, een lastige thuissituatie of wonen in een slechte buurt, en toch krijgen ze deze leerlingen op deze school zo ver om met een enorm plezier mee te werken aan hun eigen ontwikkeling.

Dit wordt mede mogelijk gemaakt door de enorme personalisering die de school bewerkstelligd met deze manier van onderwijzen. Ik vroeg vandaag aan Carlos, de superintendant van alle Big Picture scholen (als ik het goed heb begrepen), hoe ze nou omgingen met de verschillende niveaus in de klassen. Want voor degenen die het Amerikaanse onderwijssysteem niet kennen. In Amerika zitten leerlingen gemixt in de klas. Ze kennen geen systeem met gymnasium, Havo en vmbo, hier zitten alle leerlingen gewoon gemixt. In één klas kan dus een gymnasium leerling naar de vmbo leerling zitten. En in het reguliere onderwijs moeten deze leerlingen dezelfde stof uiteindelijk kunnen reproduceren, iets wat vanzelfsprekend vaak fout gaat.

Op de Big Picture scholen zorgen ze er echter voor dat de leerlingen een eigen leerplan krijgen. Dat ze niet alleen leren waar hun interesses liggen, maar ook op het niveau leren wat die leerlingen aan kunnen. En aan het einde van hun high school career probeert de school de leerlingen er zo dicht mogelijk bij te hebben gebracht. Het voorbeeld dat ik Carlos gaf was de advisory van Tim in Providence. Daar zaten twee leerlingen naast elkaar dezelfde opdracht te maken. Beiden heren waren ongeveer 14 jaar oud, dus 9th graders. De één functioneerde op 11th grade niveau, hoger dan waar hij op een reguliere school zou zitten dus. De ander functioneerde op een 3rd grade niveau, dus op dat van een 9 jarige. Op een reguliere school zou de één onder presteren en de ander over presteren. Voor beiden leerlingen niet ideaal dus. Maar doordat ze ieder een eigen leerplan hadden en beiden op een andere manier werden beoordeeld konden beiden op hun eigen niveau excelleren.

Iets wat op een andere, reguliere school niet mogelijk zou zijn. Nou is het Nederlandse systeem natuurlijk anders ingesteld. Dat is ook de reden waarom Big Picture Learning, zoals dat hier er aan toe gaat, niet direct kan over worden genomen door Nederlandse scholen. Ook zijn er bepaalde restricties die het hier wat tegen houden. Toch denk ik dat er veel dingen zijn waar wij heel veel van kunnen leren. De pick me ups, de persoonlijke leerplannen, de internships en de omgang met de leerlingen. Ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat ik niet had verwacht dat deze reis mij zo'n enorm vol hoofd zou geven of mij zo ontzettend zou inspireren. Mijn blik op het onderwijs is nogal veranderd. Zeker als je een school als Camden ziet en wat dit teweeg brengt in de gehele community, dan kan je niet anders dan zeggen dat dit concept, in dit soort buurten werkt. Want geloof me, zeker 10- tot 20% de jongens die ik in deze school heb gezien zouden een slecht pad hebben bewandeld als ze niet hier hadden gezeten.

En met deze laatste blog sluit ik (waarschijnlijk) af. Morgen hebben we namelijk nog maar 3 uurtjes op een andere school en dan een middagje vrij in Philadelphia voordat we weer huiswaarts gaan.
Ik hoop dat iedereen genoten heeft van mijn stukken tekst en de foto's die online zijn geplaatst. Op de waarbenjij.nu website kan ik helaas geen foto's meer bijplaatsen (meer dan 150 kan niet…), maar op mijn facebookpagina zullen ze blijven komen.

Voor nu wil ik graag iedereen bedanken die deze reis mogelijk heeft gemaakt en zeker ook mijn reisgenootje Inge, die de kritische en nuchtere noot was voor mij in deze afgelopen dagen. Maar die zeker ook voor ontzettend veel leuke momenten en plezier heeft gezorgd!

Freek signing out